W końcu jednak musiałam powiedzieć Karolowi, że jednak nie jego szukałam. – Sama nie wiem, czego chcę, co jest nie tak… Wybacz – wyjaśniłam mu pewnego dnia. – Nie umiem być z tobą tylko dla seksu. Nie kocham cię. – Nie liczyłem, że od razu się zakochasz – westchnął. Translations in context of "just what I want out of life" in English-Polish from Reverso Context: Not at all, because it's shown me just what I want out of life. Prowo Lyrics. [Intro: Quebonafide] Jedna dziura jeszcze jest, ale to chuj. Płyta roku, woah. [Zwrotka 1: Quebonafide] Ok, to ja, to znowu ja. Nawijają mi makaron na uszy, rzucają mięsem I chyba ma rację. Bo w sumie sama nie wiem co ja chcę robić, czego chcę od życia. Właściwie to chcę po prostu spokoju. Jak pisałam wcześniej, jestem samotniczką, stronię raczej od ludzi - chyba się ich boję. Nie jestem materialistką, nie wychodzę na imprezy, nie kupuje sobie kosmetyków, ciuchów, gadżetów. Nie potrzebuję A potem przyszedłeś do mojego życia i od tego dnia wszystko się zmieniło. Tak wiele mi przedstawiłeś i czuję, że nigdy nie będę w stanie ci odpłacić. Wiem tylko, że moim przeznaczeniem jest spędzić całe życie kochając cię i opiekując się tobą, dzięki czemu czujesz się bezpiecznie w moim życiu. Tłumaczenia w kontekście hasła "czego chcę od życia" z polskiego na angielski od Reverso Context: Tato, wiem, czego chcę od życia i mam zamiar to zdobyć . Mam 32 lata, od 10 lat jestem mężatką. Mój mąż nigdy nie pił... może dlatego wybrałam właśnie jego. Wydawał się ciepłym mężczyzną. W domu nigdy nie było gestów ciepła. Mama harowała jak wół, ojciec popijał i awanturował się. Nigdy nie widziałam ich przytulonych, czy mówiących sobie czułe słowa. Owszem, głodna nie chodziłam, ale zdarzało mi się nocować po sąsiadach, bo ojciec szalał. Szybko wyszłam za mąż, myśląc, że złapałam Boga za nogi.... był inny. Nauczył mnie jak okazywać sobie miłość, jakie przyjemne może być przytulanie. Nigdy nie był rozbujały seksualnie i szybko okazało się, że mój temperament w tej sferze jest znacznie większy. Kochaliśmy się rzadko... dla mnie zbyt rzadko. Co tydzień, co miesiąc. Po 2 latach małżeństwa urodził nam się syn. Czułam się spełniona i szczęśliwa. Gdy mały miał rok, z moim mężem zaczęło się coś dziwnego dziać. Stał się opryskliwy, zimny, chamski i w ogóle zaniechał zbliżeń. Powiedział, że nie zależy mu ani na mnie, ani na dziecku. Podejrzewałam, że ma kogoś... zaprzeczał. Tak było przez 1,5 roku... a potem z dnia na dzień wszystko uległo poprawie. W piątym roku małżeństwa przez przypadkowego SMS-a dowiedziałam się prawdy. Moja intuicja nie okłamała mnie. Zdradzał mnie. Gdy wychodziłam na studia, on przyprowadzał ją do naszego łóżka. Bardzo przeżyłam to wszystko. Jednak postanowiłam walczyć, wybaczyć i trwać. Włożyłam w to cały swój wysiłek. Przez rok było cudownie. Później z dnia na dzień znowu się oddalaliśmy. Zapatrzył się w telewizję. Nie miałam o czym z nim rozmawiać... mówił "kocham", ale nie czułam się kochana. W niczym mi nie pomagał... no może czasem nogi podniósł, abym mogła odkurzyć. Rok temu stwierdziłam, że to nie ma sensu, coraz częściej zaczęłam wspominać, że takie życie mi nie odpowiada, że tak nie można i że tak nie chcę. Odpowiadał zawsze, że nie będzie stał mi na drodze do szczęścia, że podpisze mi papiery. Nie miałam siły, odwagi ani wiary, aby odejść. We wrześniu poznałam kogoś. Nim coś się wydarzyło między mną a tym drugim, powiedziałam, że w moim życiu pojawił się ktoś, kto z każdym dniem wchodzi głębiej. Płakałam i prosiłam, aby pomógł mi przez to przejść, że nie chcę iść dalej, że zależy mi na naszym małżeństwie. Że możemy wszystko uratować... mamy syna. Odepchnął mnie. Szukałam u niego wsparcia, siły i odrobiny zainteresowania. Myślałam, że jest moim przyjacielem i że wszystko przetrwamy. Powiedział, że mogę sobie iść, że podpisze wszystko. Z każdym dniem brnęłam w nową znajomość, kiedy zorientowałam się, że kocham, rozstałam się z mężem. Od października mieszkam sama z synem. Spotykam się z tym drugim mężczyzną. On mieszka także sam - wyprowadził się z domu. Kochamy się. Choć wiemy, że nie powinniśmy, to kochamy. Podobnie jak ja trwał w swoim małżeństwie ze względu na dzieci... od 8 lat tylko dla dzieci. Chciałam być silna, naprawić wszystko, kazałam wracać mu do rodziny. Rozstaliśmy się na parę tygodni. Tak miało być dla dobra wszystkich. Nie wrócił do żony, która na to czeka. Nie wrócił i nie wróci. Także ja nie mogłam na nowo, na siłę zamieszkać z człowiekiem, który aż tak mnie odrzucał. Teraz z każdym dniem mój obecny jeszcze mąż (nie wystąpiłam o rozwód) mnie doprowadza do szału. Nie umiem z nim rozmawiać, wkurza mnie jego zapach, widok, nawet głos w słuchawce. A on twierdzi, że się zmienił, płacze, przeprasza i chce, abyśmy dalej byli rodziną. Podobno kocha mnie nad życie. To tak wygląda obecna sytuacja. A teraz mój problem i pytanie. Z nowym partnerem jest mi cudownie, jesteśmy tak do siebie podobni, żyć nie potrafimy bez siebie. Jest dobrym człowiekiem, odpowiedzialnym ojcem – opiekuje się dziećmi na ile tylko może. Problem leży we mnie. Choć bardzo go kocham, to wciąż się czegoś doszukuję. Czasem bez powodu umiem mu tak dopiec, aby tylko go bolało. Umiem zaatakować jak najdziksze zwierzę. Jak sobie radzić z tą moją agresją werbalną? Przynajmniej dwa razy w miesiącu dopada mnie taka nieuzasadniona złość, chęć ukarania siebie i jego. Już tyle razy go zraniłam. Choć nie chcę, to ranię i nie potrafię nad tym zapanować. Co robić, jak powstrzymać samą siebie przed zadawaniem bólu komuś, kto dba o mnie? KOBIETA, 32 LAT ponad rok temu Witam, relacje, jakie miała Pani do tej pory z mężczyznami, były trudne – ojciec alkoholik z pewnością nie okazywał Pani zainteresowania oraz czułości, oraz mąż, który bardzo Panią zranił. Pomimo wysiłku, jaki włożyła Pani w ratowanie związku, nie udało się go odbudować. Są to bolesne doświadczenia, które z pewnością przekładają się na relację z obecnym partnerem. Problem, o którym Pani pisze, może mieć kilka przyczyn, które nałożyły się na siebie. Myślę, że może być w Pani dużo lęku, który nie pozwala Pani ponowne związać się z mężczyzną. Ataki złości na partnera można rozumieć w tym przypadku jako obronę. Obawa przed kolejnym domniemanym zranieniem może być tak silna, że doszukuje się Pani wad w aktualnym związku. Odnoszę również wrażenie, że pomimo niechęci i złości na męża, nadal jest Pani z nim silnie związana emocjonalnie. Wskazywać może na to fakt, że do tej pory nie złożyła Pani pozwu o rozwód. Proponuję, aby rozpoczęła Pani psychoterapię. Wspólnie z terapeutą przepracuje Pani problemy i wątpliwości dotyczące nowego związku. Ważne również jest to, aby pogodziła się Pani z odejściem od męża. Do tworzenia nowego związku potrzebna jest przestrzeń, a jeśli ta przestrzeń jest jeszcze częściowo zajęta przez męża, trudno będzie Pani odnaleźć szczęście i spokój w innym związku. Aby poradzić sobie z agresją, najpierw należy znaleźć jej przyczynę, jeśli zrozumie Pani na kogo i o co się złości, łatwiej będzie sobie z nią poradzić. Złości nie należy powstrzymywać i dusić w sobie, ale nauczyć się wyrażać ją w inny sposób, który nie rani innych, tym bardziej, jeśli ta złość jest nieuzasadniona. Pozdrawiam serdecznie 0 W moim mieście nawet z jakąkolwiek pracą jest ciężko. Albo są takie, że nie ma czasu na doszkalanie. Nie wszystko jest takie kolorowe jak się mówi znajdź lepszą pracę, zmień miasto, weź kredyt. Ja się nastawiam na kiepską pracę do końca życia, ale póki co nawet tej kiepskiej nie mam. Albo emigracja. Widzę kiepsko przyszłość. W dodatku samotność też przytłacza jak każdy po ślubie , w związku. Coś mnie omija i przecieka mi się człowiek takim odrzutkiem społecznym bo jest sam. A u mnie jest tak, że jestem po studiach, niby dobry kierunek, logistyka i jakość, a pracuje na produkcji z tak dennymi ludźmi, że nie wiedziałam, że tacy głupi ludzie istnieją i nie chodzi o wykształcenie ale o zachowanie, kulturę i podejście do drugiego człowieka, czyli kariera zawodowa do kitu. Wcześniej zachciało mi się własnej firmy, ale źle zaczęłam, brak doświadczenia, barak kasy, brak oryginalnego pomysłu doprowadził do bankructwa, czyli przedsiębiorca ze mnie do kitu. Potem pracowałam w domy, ale nie otrzymywałam stałego dochodu, a w tym systemie trzeba mieć niewielki ale stały dochód, czyli wolny strzelec ze mnie do kitu. Zakochać się potrafię ale samo to uczucie mnie przeraża, od razu uciekam, robię wszytko żeby się odkochać, przyjaciół nie mam, bo na własnej skórze przeżyłam bajkę Ignacego Krasickiego, tego o zajączku, czyli moje życie towarzyskie do kitu, rodzinne też ale się nie będę rozpisywać na ten temat. Kiedyś dużo czytałam o DDA/DDD wyczytałam, że takie osoby jak ja mają rozczepioną tożsamość, rozbitą, roztrzaskaną na miliony malutkich kawałków, często tak czuję, że nie wiem kim naprawdę jestem dlatego nie wiem czego chcę. Czuję się jak bym chodziła po wodzie, kiedy mam wiarę w siebie, że się uda, a kiedy zwątpię w siebie zaraz tonę, ale nie ma dna na którym bym mogła twardo stanąć i tak całe życie. Kim ja właściwie jestem? Nie wiem czego chce…Jak odkryć czego chcę w życiu?Dlaczego warto odkryć swój życiowy cel?Nie wiem czego chce…Satysfakcja i zadowolenie z życia często pojawiają się wówczas, kiedy osiągamy zmierzone cele i spełniamy marzenia. Człowiek spełniony realizuje się zawodowo lub tez prowadzi stabilne rodzinne życie, czy podróżuje po świecie. Co jednak w sytuacji, kiedy nie masz pojęcia czego chcesz i co tak naprawdę da Ci spełnienie? Jak odkryć swój życiowy cel i zdecydować gdzie jest Twoje miejsce?Jak odkryć czego chcę w życiu?Większość Twoich znajomych ma już określone życiowe cele i priorytety, a Ty nadal miotasz się i zastanawiasz co możesz zrobić ze swoją przyszłością? Męczysz się w nieudanym związku lub obecnym miejscu pracy, jednak nie wiesz jak to zmienić? Zacznij więc małymi krokami poznawać siebie i daj sobie szansę na życiowe zadręczaj się. Intensywne myślenie o tym, że wciąż nie ma w Twoim życiu celu jest bezsensu. Nie zadręczaj się i nie szukaj na siłę czegoś, co Cię uszczęśliwi. Takie obwinianie siebie o swoje porażki i niepowodzenia prowadzi do stresu i znacznie utrudnia odkrycie czego naprawdę się na błędach. Pomyśl o tym, że mimo tego iż nie masz pojęcia czego chcesz w życiu, to z pewnością możesz zrobić listę rzeczy, których na pewno nie chcesz. Nie pasuje Ci praca w sklepie? To już jakaś informacja. Nie lubisz podróżować a może nie chcesz posiadać gromadki dzieci? Nie bój się wykreślać i eliminować ze swojego życia rzeczy, które sprawiają, że czujesz się źle. Zanim dowiesz się, czego chcesz to przejdziesz pewną drogę, dzięki której zrozumiesz gdzie na pewno nie ma dla Ciebie do wizji z dzieciństwa. Zastanów się całkiem na spokojnie, o czym marzyłaś jako dziecko? Może gdzieś w Twojej podświadomości jest jakieś marzenie, które przybliży Cię do celu i chociaż dawno już pozbyłaś się go i zakopałaś głęboko w myślach, to ono wciąż żyje i warto po nie sięgnąć?Zrelaksuj się. Zanim szukać na siłę swojego szczęścia zacznij od małych rzeczy. Zrelaksuj się w wannie, wyjdź na rower, na imprezę a może zaplanuj krótki weekend? Kiedy pozbędziesz się stresu i spróbujesz przewietrzyć myśli, to życie może wydać Ci się całkiem nowych rzeczy. Być może jesteś sceptycznie nastawiona na różne pomysły, jakimi rzucają Twoi znajomi, jednak zanim zrezygnujesz to warto chociaż spróbować. Może okazać się, że broniłaś się przed czymś, co świetnie Ci wychodzi i zechcesz to kontynuować, tym samym odnajdując w życiu jakiś to, co lubisz. Gdybyś musiała wymienić, co tak naprawdę lubisz robić? Pierwsza myśl, jaka przychodzi Ci do głowy to może być kierunek na Twój życiowy cel. Warto zadbać o zaplecze finansowe, więc nie zadręczaj się poczuciem, że pracujesz bez celu i bez żadnego sensu. Nawet, jeżeli nie lubisz aktualnej pracy, to postaraj się traktować to jako drogę do rozwoju i zabezpiecz się finansowo na tyle, ile możesz, a potem realizuj warto odkryć swój życiowy cel?Ludzie, którzy latami tkwią w miejscu, które im nie odpowiada często wpadają w depresje lub też znacznie gorzej funkcjonują w społeczeństwie. Dobrze jest poznać swoje potrzeby i małymi krokami odkrywać siebie. Nikt nie wyznaczył magicznej granicy, po której przekroczeniu jesteś już skazana na życiową porażkę. Nie musisz się spieszyć i na siłę próbować być szczęśliwą. Masz na to całe życie. Korzystaj więc z tego, co lubisz, otaczaj się dobrymi ludźmi i pozytywnymi emocjami, a cel sam się pojawi. Dobrze będzie jeżeli zadbasz także o swoją kondycję, zdrowie i rozwój. Dzięki temu będziesz mieć siłę i energię do korzystania z życia. Praca nad sobą i rozwijanie zdolności sprawią, że podniesie się Twoja samoocena i nic o czym marzysz już nie będzie Ci się wydawało nieosiągalne. Jeśli spodobał Ci się ten artykuł lub korzystasz z mojej wiedzy na swoim blogu lub stronie www to wstaw proszę u siebie link do źródła: Tagi: ⭐ nie wiem czego chce w związku, nie wiem czego chce depresja, mam 30 lat i nie wiem czego chce, jeśli nie wiesz czego chcesz, musisz wiedzieć czego chceszczego tak naprawdę chcesz w yciuZobacz teżNapisz do mnieO mnie Jestem doświadczoną kobietą, wróżką i numerologiem. Moja sprawność w interpretacji rozkładów kart tarota i uzupełnianie jej numerologią zadziwia często nawet mnie, stąd pewnie tak spore zainteresowanie moimi wróżbami. Oprócz wiedzy teoretycznej i praktycznej, wykazuję się również szczerością w moich wróżbach, dlatego masz pewność, że powiem Ci zawsze to co pokazały mi karty a nie to,co chcesz usłyszeć Zawsze stawiam na szczerość i prawdę rozkładając karty, ponieważ to zawsze popłaca. Więcej o mnie przeczytacie Państwo tutaj: o mnie W przypadku zainteresowania moimi wróżbami proszę o kontakt pod tym adresem e-mail: wrozka@ Lub za pomocą formularza kontaktowego na stronie zamów wróżbę. Pozdrawiam o mnie “Witam Pani Otylio, bardzo dziekuje za wrozbe. Wiem, ze jak Pani pisala wrozba nie jest wyrocznia, i ze to my sami ksztaltujemy ostatecznie nasz los. To bardzo madre slowa. Dlatego niezaleznie od wrozby bede usilowal, wplynac na swoj los, majac jednak na uwadze wlasne mozliwosci i nie przekraczajac ich na sile. Przyznam, ze nie bardzo wczesniej wierzylem w tego rodzaju przepowiednie, ale to, co Pani mi przekazala jako wrozbe z przeszlosci, majac tylko te dane, ktore podalem, wprawilo mnie w konsternacje. Wiele spraw sie potwierdzilo, dlatego z tym wieksza uwaga bede sledzil przyszlosc i jej potwierdzenie we wrozbie. Jeszcze raz bardzo dziekuje i pozdrawiam. ” Pan Bogusław "Spotkalismy sie 2 razy i juz wiem ze na tym koniec , zreszta kawalek mieszkamy od siebie , wierze w to co Pani napisala. Na pewno jesli bede miec jakis dylemat w przyszlosci to zglosze sie do Pani , bo nie tworzy Pani czegos czego nie ma , jeszcze raz dziekuje i pozdrawiam." Pani Iwona “Witam, Serdecznie dziękuję za odpowiedź. Dodała mi Pani wiary i chęci do dbania o przyszłość. Pozdrawiam, ” Pani Urszula KLIKNIJ, aby zobaczyć wszystkie opinieDarmowe wróżby TAROTZ 3 KART TAROTZ 5 KART TAROTLENORMAND LOSUJRUNĘ KARTYCYGAŃSKIE KARTYKLASYCZNE TAROTNA DZISIAJ TAROTTYGODNIOWY TAROTMIESIĘCZNYNajciekawsze na blogu O MNIE I O MOIMWRÓŻENIU OPINIE O MOICHWRÓŻBACH PRZYKŁADYROZKŁADÓW ZNACZENIEKART TAROTA WIELKIEARKANA MAŁEARKANA JAK DZIAŁATAROT ? CZY TAROT JESTWIARYGODNY ? CZY TAROT SIĘSPRAWDZA ? O CO PYTAĆKARTY TAROTA ? JAK OPISAĆSWOJĄ SYTUACJĘ ? JAK TRAKTOWAĆWRÓŻBĘ Z KART ? KARTYANIELSKIE KARTYCYGAŃSKIE TAROTLENORMAND TAROTPARTNERSKI NUMEROLOGIAPARTNERSKA DOPASOWANIEZNAKÓW ZODIAKU KALKULATORNUMEROLOGICZNY ZNACZENIEGODZIN LICZBYANIELSKIE NUMEROLOGIAZWIĄZKU ZNACZENIE DATYURODZENIA PORTRETNUMEROLOGICZNY DLA MĘŻCZYZNO KOBIETACH DLA KOBIETO FACETACH EMOCJEUCZUCIA ZWIĄZKIUCZUCIOWE ZDRADYROMANSE PROBLEMYŻYCIOWE ROZWÓJOSOBISTY TECHNIKIWIZUALIZACJI AFIRMACJEZ PRZYKŁADAMI TECHNIKIMEDYTACJI JAK USPOKOIĆMYŚLI ? JAK POLUBIĆSIEBIE ? JAK OPANOWAĆZŁOŚĆ ? JAK SOBIEWYBACZYĆ ? JAK WYJŚĆ ZESTREFY KOMFORTU ? JAK POKONAĆSTRACH ? SPOSOBY NASTRES JAK OSIĄGNĄĆSZCZĘŚCIE ? MIŁOŚĆKARMICZNA BLIŹNIACZYPŁOMIEŃ WRÓŻBYMIŁOSNE JAK ODZYSKAĆMIŁOŚĆ ? CZY JEST SZANSANA POWRÓT ? JAK ZAKOŃCZYĆZWIĄZEK ? MAGIACZARY ENERGETYKACZŁOWIEKA SYMBOLEEZOTERYCZNE MAGIAMIŁOSNA ZAKLĘCIAMIŁOSNE SPĘTANIEMIŁOSNE TAJEMNICECZAKR JAK ODBLOKOWAĆCZAKRY AURACZŁOWIEKA WAMPIRYENERGETYCZNE JAK PODNIEŚĆWIBRACJE ? HIPNOZAREGRESYJNA CZY KTOŚ RZUCIŁNA MNIE UROK ? ODCZYNIANIEUROKÓW ZŁA ENERGIAW DOMU SŁYNNEPRZEPOWIEDNIE TERAPIEALTERNATYWNE ZNACZENIESNÓW CZY MARZENIASIĘ SPEŁNIAJĄ ? CZY BĘDĘSZCZĘŚLIWA ? CO MNIE CZEKAW PRZYSZŁOŚCI ? UKRYTYNARCYZM CZYM JESTFONOHOLIZM ? ZABURZENIAODŻYWIANIA ILE BĘDĘMIAŁA DZIECI ? KIEDY ZAJDĘW CIĄŻĘ ? KIEDY WYJDĘZA MAŻ ? HOROSKOPCHIŃSKI CHIŃSKIEZNAKI ZODIAKU HOROSKOPCELTYCKIZnaki zodiakuKliknij na interesujący Cię znak zodiaku, aby przeczytać jego rozbudowaną charakterystykę: Witam. Chciałabym po krótce opisać moją historię. Jest ona wypełniona krótkotrwałymi sukcesami i okresami przedłużającej się niechęci lub nie wiedzy co z tym życiem robić. Mam zabezpiecznie materialne ze strony rodziców, skończyłam właśnie studia z bardzo dobrymi ocenami na dość nieciekawym kierunku. Nie jest to kierunek powszechnie poważany jak np.: prawo, ekonomia czy psychologia, po których raczej wiadomo, że jest szansa na spore pieniądze. Po moim kierunku muszę bazować na swojej wyobraźni i jakiejś tam wiedzy, do której jednak nie przywiązuje specjalnej wagi. Krótko mówiąc - nic nie umiem. Co więcej - gdy zaglądam do podręczników z liceum orientuję się, że ABSOLUTNIE nic nie pamiętam z tego co się wtedy uczyłam. NIC. Właściwie zapominam też wiedzę z moich studiów, ponieważ były to studia humanistyczne, w zasadzie nie mam nic w ręku po nich. Przez całe życie słyszałam od rodziców, że będę nikim, mimo iż chodziłam do bardzo dobrego liceum, potem poszłam na studia, byłam na stypendium etc. Być może brało się to z ich doświadczenia - mimo iż jak wspominam, moi rodzice mają pieniądze, w takiej ilości, że nie brakuje nam na ubrania, jedzenie, wakacje, kursy językowe. Chociaż - prawdę mówiąc - przywiązują do nich wielką wagę i zawsze wyczuwałam w nich uraz iż prosze ich o te pieniądze właśnie; woleli mnie wychowywać tzw. twardą ręką, ponieważ ich rodziny musiały do wszystkiego dochodzić same. W związku z tym żyłam zawsze w pewnym poczuciu rozdwojenia. Z jednej strony - wyjazdy do egiptu, z drugiej - ciągłe poczucie że wszystko co robię nie ma sensu, że jestem słaba, jestem nikim, bo nic nie potrafię, że nigdy niczego się dobrze nie nauczę, bo jestem rozpuszczonym frajerem. Oprócz tego w mojej rodzinie panuje pewien wstręt do pieniędzym, do ludzi bez zasad, do konformistów, którzy jedynie to widzą w życiu. (Powinnam dodać, że nie jest to wszystko uświadomione, że odczytuje to z nastroju, gestów czy półsłówek które padały.) Nie mogę powiedzieć, że kiedykolwiek byłam wybitna, chociaż udało mi się parę razy osiągnąć dość dużo. Myślę, że gdybym potrafiła normalnie żyć i normalnie czerpać z tego co daje mi życie zaszłabym dalej, ale na spokojnie, lepiej rozumiejąc moje miejsce w życiu i ciesząc się z tego co osiągam. Ale ponieważ ciągle byłam wychowywana w poczuciu mojej niedoskonałości (albo doskonałości - były wahania) to właściwie nie mogę powiedzieć że jestem zupełnie normalna. Cokolwiek robiłam, COKOLWIEK - zawsze miałam poczucie że jestem niedoskonała, że WSZYSTKO CO ROBIĘ jest niczym. I co jest najlepsze? - tak naprawdę nadal tak myślę. W sensie, że owszem, obecnie wyrzucam to sobie, ponieważ uniemożliwiła mi ta postawa normalne życie, - normalne, czyli oparte o powolny ale systematyczny rozwój, który właśnie daje zadowolenie poprzez zagłębieanie się w dziedzinę, którą się kocha. Tak czy siak, uważam że to jest niczym. Bo prosze mi wyjaśnić, o co ma się opierać egzystencja, której nie dane jest dotknąć doskonałości? Mało tego - po co żyć, skoro i tak NIGDY NICZEGO SIĘ NIE DOWIEMY. Właściwie zastanawiam się dlaczego ludzie masowo nie popełniają samobójstw, żyjąc swoim bezsensownym, ograniczonym życiem. Mało ludzi ma szansę naprawdę zgłębić np. FIZYKĘ. Ja już tej szansy nie mam. Nie wiem czy kiedykolwiek miałam. Albo matematykę. A są to dziedziny które dają nam jakąś szansę na dotknięcię absolutu. To że jej absolwenci ida potem pracować do banków, to inna sprawa. Powiedzmy, że pozostaje sztuka, która również daje nam szansę na jakieś zapamietanie się w tym co robimy. Ale cóż - w tym też trzeba być najlepszym, albo zginąć. I proszę mi nie mówić o zachwycie każdym dniem. Pytam się - po co? I proszę mi nie mówić o dzieciach - pytam się po co ich zarażać własną beznadzeiją. Mam 26 lat, powinnam pracować, chodzić do klubów, wyjeżdżać za granicę, kochać się z nowonapotkanymi facetami - ale taka egzystencja wydaje mi się jedynie zagłuszaczem tego, że życie nei ma sensu. Że jesteśmy niczym mrówki wydane na pastę losu. Jesteśmy niczym. Skąd moje rozdrażnienie - ponieważ przez całe życie wierzyłam w to, że tak być musi. I ulegałam, trwałam w jakimś kosmicznym poczuciu prawa, który tym wszystkim zarządza. Prowadziło to do tego, że dawałam sobą pomiatać własnie w imię tego dziewnego, kosmiczneog porządku, ustanowionego przez boga. Albo ciągle swoje porażki, i moje poczucie doła - również tym tłumaczyłam. Moje rozdrążnienie bierze się również stąd - że mam w sobie duże poczucie obowiązku względem innych (w stylu - ratowanie ich życia), oraz stąd że dopiero teraz niestety (tak byłam strasznie naiwna) zaczynam zauważać, że tak naprawdę żyjemy w chaosie, jesteśmy rządzeni przez ludzi, którzy podobnie jak my sami nie wiedzą czego chcą, albo są słabi. Że nawet jeśli gdzieś są jakieś reguły, to tylko nieliczni mają do nich dostęp, inni po prostu trwają w jakimś dziwnej, bezsensownej egzystencji ciesząc się właśnie \"każdym dniem\". Wiem, że rozwiązaniem dla mnie jest zrozumienie, że tak czy siak - jedynie mały procent ludzi w ogóle ma dostęp do tego uczucia które mam obecnie. Niektórzy nie wiedzą nawet tego czego nei wiedzą. Że może to stanowić dla mnie oparcie, i w całej beznadziei dla mojej egzystencji, i czasu, który zmarnowałam poprzez niepotrzebne zaangażowanie emocjonalne, w które się pchałam z powodu kiedpskiej atmosfery w domu - że mogę spróbować powalczyć o jakieś skrawki tego absolutu który chciałabym dotknąć dzięki nauce czy moim zainteresowaniom (są dość rozległe, ale BARDZO powierzchowne). Oczywiście już niedługo, właściwie teraz pojawia się kwestia PIENIĘDZY i CZASU, który nam umyka (mózg również ma swoją datę użytkowania) czy chociażby kwestii towarzykich etc. I wszystko zmienia się w pętle bezsensu. Tu już nawet nie chodzi o to czy bóg istnieje. Chodzi o to, że i tak pozostanę nikim. Co więcej - podobno powinnam się w imię praw boskich (jeśli chodzi o doktrynę kościoła) z moją pozycją pogodzić i uznać (znów wracamy do owych kosmicznych porządków) swój los, jako dany mi krzyż. ja kurwa pierdole. Pozdrawiam. Z tego odcinka dowiesz się:– co robiłam ze swoim życiem, zanim znalazłam swój kierunek (i czy skończyłam poszukiwania?);– jakie nastawienie pomogło mi wytrwale szukać?– od czego zacząć, by szukać pomysłu na życie? TRANSKRYPCJA Cześć i czołem, nadchodzi Burza! Dziś pogadamy o pytaniach spędzających sen z powiek małym i dużym, a mianowicie: co mam zrobić ze swoim życiem? Jaką mogę mieć pasję? Skąd wziąć pomysł na siebie. Przez wiele lat sama zadawałam sobie te pytania i co najlepsze, nadal je sobie zadaję! Ale teraz nie jest to już dla mnie tak męczące. Nie znam receptury na bezbłędne znalezienie swojej pasji czy kierunku w życiu. Bo to wcale nie jest proste. Więc jeśli czujesz frustrację, że nie wiesz co ze sobą zrobić, przydadzą Ci się moje spostrzeżenia z wyznaczania sobie kierunku w życiu. Dobra, to teraz rozkład jazdy. Najpierw w telegraficznym skrócie opowiem Ci moją historię. Później pogadamy o nastawieniu ułatwiającym poszukiwania swojej ścieżki i na końcu podpowiem, jak ułatwić sobie tę misję. Wiem, że pewnie chcesz od razu dostać tipy. Ale one nie wypalą, jeśli masz szkodliwe nastawienie, bo koniec końców wrócisz do dołka frustracji. Moja historia Na przestrzeni gimnazjum i liceum żyłam w wyobrażeniu, że powinnam wybrać sobie ścieżkę życiową raz a dobrze. I poprzez ścieżkę życiową miałam na myśli tylko i wyłącznie pracę. Członkowie mojej rodziny w większości piastowali jedno stanowisko w jednym miejscu przez prawie całe życie. Na dodatek mama przekazała mi smutną prawdę: jeśli nie nienawidzisz swojej pracy, to już jest sukces. Nie sądzę, żeby chciała mi tym podcinać skrzydła. Z jednej strony lubiła swoją pracę. A z drugiej wiedziała, że niewiele osób może się tym dodatek ludzie naokoło mnie pracowali, byle zarobić kasę. Nie byli pasjonatami. Częściej od wyznań „kocham swoją pracę!” słyszałam narzekanie. Miałam też mocną potrzebę bycia dumą dla rodziny. Każdą klasę kończyłam z czerwonym paskiem. Wychowując się w takim środowisku stwierdziłam, że wykorzystałam sto procent potencjału mojego umysłu. Skoro jestem skazana na nielubienie swojej pracy, to przynajmniej wybiorę ścieżkę, na której dobrze płacą. No i wybrałam medycynę. Studia, czyli droga przez mękę Ale nie dostałam się na nią bezpośrednio po maturze. Zabrakło mi sporo punktów. Czułam się jak śmieć, bo skoro się nie dostałam, to jestem beznadziejna. Kiedyś myślałam bardzo zero-jedynkowo. Ostatecznie poszłam na kierunek przejściowy, czyli na ekonomię i w międzyczasie uczyłam się, by poprawić maturę. To był szalony rok. Nie dość, że z nowymi wynikami dostałam się na medycynę, to jeszcze na ekonomii załapałam się na stypendium jako jedna z najlepszych na roku. No żyć nie umierać! Do czasu! Ekscytację szybko zastąpił niepokój. Mimo że osiągnęłam mój cel, prawie codziennie chciało mi się płakać. Miałam wielki mętlik w głowie, a rodzina irytowała się moim zachowaniem. Mimo niepokoju zaczęłam studia medyczne, nie chciałam zawieść oczekiwań. Będę lekarzem. Będę pomagać ludziom. Czy ja chcę być lekarzem? Nie chcę być lekarzem. Po roku rzuciłam studia z mglistą wizją, co ze sobą zrobić. Już w trakcie studiów medycznych szukałam alternatyw. Przypomniało mi się, że dobrze sobie radziłam z pisaniem, więc zaczęłam brać drobne zlecenia na teksty. Dodatkowo jako dupochron, gdyby pisanie nie wypaliło, wróciłam na ekonomię. Przyznam, że się na niej wymęczyłam, ale chciałam mieć coś w zapasie. Wiem, że istnieją przeciwnicy takiego podejścia. Ale studiowanie jako plan B dawało mi komfort psychiczny. Przyznam, że nie byłam zbyt zaangażowana w studia, bo bardziej zależało mi na pracy: pisaniu i rozwijaniu bloga. Pisanie i grafika Dzięki pisaniu dowiedziałam się o optymalizacji treści pod wyszukiwarki internetowe, tak zwane SEO. To było dla mnie ekscytujące, że mogę projektować tekst tak, by wpłynąć na moją pozycję w wynikach google. Ale z czasem ta praca stawała się dla mnie nużąca. Dodatkowo frustrował mnie brak dostępu fajnych płatnych narzędzi, z którymi mogłabym wykręcić jeszcze lepsze wyniki! W międzyczasie rozwijałam moją miłość do grafiki. Kolega z pracy uczył mnie Photoshopa, a ja pomagałam mu w nauce języka polskiego. Przy okazji poznałam kulisy pracy UX Designera, czyli osoby projektującej doświadczenia użytkownika stron internetowych. Ale ta zajawka szybko mi przeszła. W UX-ie brakowało mi kreatywnego tworzenia. Chciałam doprowadzać do wizualnej przyjemności w inny sposób niż dbać o odpowiednie odstępy pomiędzy poszczególnymi elementami strony oraz układać tekst tak, by paragrafy wyglądały schludnie i dobrze się czytały. Miałam jakieś tam podstawy Photoshopa, gdy odkryłam kolaże. Nie będę tu opowiadać całej historii z kolażami, bo możesz wysłuchać całości w odcinku podcastu na ten temat, podlinkuję go! W skrócie: kolaże siadły mi niesamowicie! Rozbudziły moją potrzebę do tworzenia na tyle mocno, że wróciłam do rysunku. Wtedy zaświtała mi myśl o byciu profesjonalną artystką, co nie do końca wypaliło. Chciałam sprzedawać swoje prace, ale nie chciałam być znana tylko z tego. Ponadto by zarobić na życie musiałabym sprzedać sporo plakatów. Plus brać zlecenia, czego, jak się okazało, bardzo nie lubiłam robić. Nie lubiłam świadczyć usług. Dlatego szukałam dalej. Podczas zmiany pracy dowiedziałam się, że można tworzyć coś takiego jak kursy online. I tam mogę dzielić się wiedzą. A tak się złożyło, że mocno podciągnęłam się w Photoshopie i moje kolaże zebrały grono zaciekawionych odbiorców, którzy pytali, jak robić takie cuda. I w gigantycznym skrócie tak powstała Szkoła Kolażu. Połączenie biznesu i tworzenia niesamowicie mi kliknęło! Planuję dalszą ekspansję. Chcę stworzyć platformę, na której będzie można poznawać kreatywne pasje i dzięki temu zdobywać umiejętności potrzebne do szukania swojej ścieżki w drodze doświadczyłam całej masy mniejszych i większych zajawek: tworzenie biżuterii, bycie stomatologiem, stworzenie bloga zarabiającego na reklamach, specjalista od facebook ads, bycie nauczycielką, szycie ubrań, granie na pianinie itd. Ale wiem, że to nie koniec mojego odkrywania. Moja wizja ciągle się klaruje i nie wykluczam, że będę potrzebowała zmiany. Może będę inwestować w roleksy? Albo zrobię płatne mailingi. Albo zostanę biznesową mentorką. Albo otworzę kurdę warzywniak i zacznę alpakoterapię. Nie uważam się za dzieło dokonane, zmiany są jak najbardziej normalne i jestem gotowa na nowe zajawki!Od małego byłam dobrym uczniem z paskami. Ale to miało swoją cenę. Starałam się być dobra we wszystkim i nie wiedziałam, na czym zależy mi najbardziej. Myślę, że osoby, które mają przeciętne wyniki w nauce też mogą mieć problem. Obrywają tekstami zdolny/zdolna ale leniwy/leniwa, słyszą, że są przeciętni, że muszą się podciągać z przedmiotów, w których są gorsi. I później nie wiemy, co naprawdę nas kręci. Często wynika to z naszych nabytych przekonań, które można zmienić. Dlatego przechodzimy do przekonań, które długo mnie ograniczały i mogą blokować również Ciebie! Schematy, które nas blokują Dlaczego wydaje nam się, że musimy od razu wiedzieć, co chcemy robić w życiu? W naszej świadomości utarł się schemat: skończ szkołę, zdaj maturę, skończ studia i pracuj gdzieś (najlepiej w jednym miejscu) do emerytury. Wydaje się, że już w wieku szesnastu lat musimy dokładnie wiedzieć, co chcemy robić. Bo trzeba wybrać liceum z odpowiednim profilem. A potem studia. Bo nie daj jeżu zmienimy zdanie po czterech latach studiów, rok przed magisterką i zmarnujemy 4 lata życia. Nie wiem jakie ty miałaś/miałeś albo masz wrażenia, jeśli właśnie przeżywasz osiemnastkę, ale mi się wydawało, że większość osób ma to rozpykane. A ja byłam w mentalnym rozpierdzielu, czytałam o różnorodnych kierunkach, ale totalnie nie mogłam nic dla siebie wybrać. Czytałam opisy kierunków i prac, jakie mogę po nich mieć (nie brałam pod uwagę opcji, by nie iść na studia, przecież nie po to poszłam do szkoły w większym mieście, by teraz marnować potencjał!). A tak naprawdę nie musimy od razu wiedzieć, co jest naszą pasją lub powołaniem! W wieku dziewiętnastu lat mamy pełne prawo być w procesie poszukiwań! Więcej niż jedno życie Dodatkowo warto zadać sobie pytanie, czy muszę mieć jedną życiową pasję? Bo według mnie to jest jak czekanie na tę jedyną, przeznaczoną nam osobę, która nas dopełni, niczym połówka pomarańczy. Może i jest to satysfakcjonujące na filmach, ale w prawdziwym życiu to się nie zdarza. Na różnych etapach życia mamy różne potrzeby i pragnienia. Zmieniamy się i nasze pasje również mogą się zmieniać. Część pasji i ścieżek może po prostu przestać do nas pasować. Przekonanie, że każdy ma jedno powołanie w życiu może Cię ograniczać w ewolucji. Na przykład ja myślałam o sprzedawaniu kolaży i generalnie byciu artystką-kolażystką. Ale po drodze bardziej przemówiło do mnie dzielenie się wiedzą. Czerpię dużą radość widząc, że uczniowie mojego kursu przełamują lęki związane na przykład z obsługą programu graficznego. Albo odkrywają, że są mega kreatywni. Ale żeby dojść do tego momentu, musiałam zacząć dzielić się moimi sekretami tworzenia, których do tej pory nie wyjawiałam zbyt chętnie. Gdybym nie pogodziła się z tym, że mogę jednocześnie być twórcą i dzielić się wiedzą, nigdy nie stworzyłabym Szkoły Kolażu. Życie, życie jest… grą. Nieskończoną. W akceptacji zmiany może pomóc teoria gier. Zakłada ona, że istnieją gry skończone i nieskończone. Grą skończoną może być mecz piłki nożnej. Rozgrywka ma ograniczony czas, ma określoną liczbę uczestników, którzy grają, by wygrać. Zasady gry skończonej są jasne. Natomiast przykładem gry nieskończonej jest życie. Nie ma uniwersalnego zbioru zasad, jak trzeba je przeżyć. Utrzymujemy się przy życiu nie po to, by wygrać jakieś złote gacie, a po to, by trwać w rozgrywce bez sztywnych ram czasowych zwanej życiem. Nie można go zamknąć jedynie w mierzalnych celach i dedlajnach. Żebyśmy mogli trwać i grać jak najdłużej, często konieczne są zmiany, adaptacja do nowych warunków. Jeśli nie pozwolimy sobie na tę naturalną kolej rzeczy, możemy doprowadzić się do wypalenia. Albo obudzić się w momencie wbijania kolejnych leveli kariery, której wcale nie chcemy. Nieskończone nastawienie rozwaliło mi mózg. Dzięki niemu jestem bardziej skłonna doświadczyć krótkotrwałej niewygody, na przykład trudów nagrywania kursu, na rzecz długotrwałych, fajnych rezultatów: czyli satysfakcji, że moi uczniowie uczą się robienia kolaży. I że dzięki temu będę mogła zaprosić innych twórców do współpracy. A kiedy będę czuła, że czas na zmianę (albo po prostu korektę kierunku), nie będę się bała wkraczania na nowe, nieodkryte terytoria, które mnie chcesz zgłębić temat gier skończonych i nieskończonych, polecam Ci książkę „Gra bez końca” Simona Sineka. Choć opowiada on o grze nieskończonej w kontekście prowadzenia biznesu i przywództwa, można dzięki niej zmienić postrzeganie również swoich osobistych celów i ambicji. Czy pasja MUSI być naszą pracą? Kolejnym ograniczającym przekonaniem jest to, że nasza pasja albo kierunek, w jakim chcemy działać, musi być bezpośrednio powiązany z pracą zawodową. A prawda jest taka, że nie każdą pasję albo zajawkę da się zmonetyzować na tyle, byśmy mogli z tego wyżyć. Albo nie zawsze będziemy wiedzieć, jak możemy ją zmonetyzować. Natomiast pomysł na siebie niekoniecznie musi być powiązany z zarabianiem pieniędzy. Możesz mieć pracę zarobkową która w jakiś sposób spełnia Twoje potrzeby i realizować się w pasji praktykowanej po godzinach. I to wcale nie jest gorsze rozwiązanie! Więcej: dla wielu osób to może być nawet lepsza opcja!Przez internety przewija się bardzo idealistyczne hasełko: znajdź swoją pasję, a nie przepracujesz ani dnia. I to jest straszny kit. Nie jesteśmy robotami. Możemy mieć gorsze dni. Możemy też doświadczyć kryzysów. I nawet największa miłość do pasji nie sprawi, że unikniemy przytłoczenia. Zwłaszcza jeśli to ona jest naszym źródłem utrzymania. Można się tylko nabawić poczucia winy, że czasem w kryzysowych momentach nienawidzimy tego, co POWINNIŚMY kochać. Uważam, że nawet rzeczy które kochamy mogą składać się z zadań, których nie lubimy, Na przykład ja bardzo lubię pisać, ale nienawidzę korekty i publikacji na blogu, tego całego przeklikiwania się przez wordpressa. To doprowadza mnie do szału. Albo skupimy się tylko na efekcie końcowym naszej pracy i zapomnimy, ile radości można wyciągnąć z procesu. Znacznie zdrowsze jest przyjęcie swojej ścieżki z całym dobrodziejstwem inwentarza. Będą cudowne momenty. Będą trudne chwile. Być może przyjdzie czas na rozstanie, ale to nie będzie tragedia, bo wiemy, że pewne etapy naszego życia mają swój kres. Czy warto rzucić wszystko dla pasji? Pozostańmy jeszcze przy temacie pracy. Gdy jesteś na etapie odkrywania swojej ścieżki, nie musisz od razu rzucać dla niej roboty i przenosić się w bieszczady. W sumie to byłoby dosyć nieodpowiedzialne. Warto dać sobie czas, by poznać daną dziedzinę i zobaczyć, czy jesteśmy gotowi dla niej przekraczać kolejne przeszkody. Wróćmy jeszcze raz do mojego przykładu. Nie rzuciłam medycyny, mojego bezpiecznego pewniaka, tylko badałam grunt i stopniowo zwiększałam liczbę godzin pracy jako copywriter. Zyskałam pewność, że pisanie to nie jest chwilowa zajawka i że mogę robić to przez dłuższy czas. I dopiero wtedy zrezygnowałam z medycyny. Może być też tak, że przytłacza nas temat albo rozmiar przedsięwzięcia, warto się zastanowić, czy da się to zrobić inaczej. Na przykład na mniejszą skalę. Nie mówiłam tego nigdzie, ale zanim zrobiłam kurs kolażu, chciałam zacząć z kursem pisania. Ale nie byłam na niego gotowa. Podchodziłam do niego jak pies do jeża, każdy moment pracy nad nim był szalenie bolesny. Ale wtedy pojawiła się inna opcja. Odbiorcy regularnie zadawali pytania o kolaże, a ja chciałam im pomóc na większą skalę. Więc zmieniłam plany i zamiast robić kurs pisania, zaczęłam pracować nad Szkołą Kolażu. I to było znacznie lepsze, bo ten krok był dla mnie znacznie łatwiejszy, mimo że sama produkcja potrafiła doprowadzić mnie do wycieńczenia i generowała dużo stresu. Ale teraz kiedy pomyślę o kursie pisania jako o następnym produkcie, to czuję już ekscytację: mam rozpykany proces i jestem gotowa na udźwignięcie tego wyzwania. Podsumowując, jeśli do realizowania nowych projektów potrzebujesz poczucia bezpieczeństwa, to nie musisz od razu skakać na główkę w głębiny. Na dobry początek możesz zanurzyć duży palec u stopy. A żeby Ci ich oszczędzić, zapraszam do ostatniej części, czyli do postaw i wskazówek, które pomogły mi znaleźć obecne pasje i które pewnie jeszcze nieraz wykorzystam! Jak znalazłam obecne pasje? Odpowiedzi przychodzą do przygotowanych Pierwsza i najbrutalniejsza lekcja: pasja sama do Ciebie nie przyjdzie! Zupełnie tak jak nie poznasz fajnych ludzi, oglądając całymi dniami seriale. Żeby znaleźć coś swojego, trzeba próbować nowych rzeczy. Większość prób będzie niewypałami. I to jest normalne. Ale żeby odkryć co jest wypałem, trzeba poświęcić czas, by zagłębić się w daną dziedzinę i dać jej szansę nas oczarować. Na przykład ja tak miałam z aktywnością fizyczną. Przez wuef jej nie cierpiałam, kojarzyła mi się tylko ze wstydem. Ale kiedy odkryłam, że sport niekoniecznie oznacza sporty zespołowe i mogę czerpać przyjemność z aktywności bez oceny w dzienniku, pokochałam rower i siłownię. Dlatego warto wystawiać się na doświadczenia i dawać sobie (i nowym zajawkom) czas. To jest gra nieskończona, pamiętasz? Nie musisz od razu znać swojego życiowego powołania. Co umiesz, lubisz i chcesz robić ze swoim życiem? Poszukując swojej ścieżki w życiu warto wziąć pod uwagę swoje mocne strony. I nie mam tu na myśli jedynie typowych umiejętności, takich jak malowanie akwarelami czy programowanie. Jeśli nie umiemy rzucić za trzy punkty albo liczyć całek to nie znaczy, że nie mamy żadnych zdolności. Możemy być genialni w łączenie ludzi. Istnieją osoby, które momentalnie rozkręcają imprezę i rozmawiają z Tobą z taką dozą serdeczności, jakbyście się znali od lat. Albo zarażają entuzjazmem. Albo nie szczypią się z realizacją planów, tylko od razu wcielają je w życie. Albo są mistrzami organizacji. Warto brać pod uwagę wszelkie te tak zwane umiejętności miękkie, ponieważ podobnie jak bardziej namacalne zdolności, też mogą nam pokazać, jaki kierunek w życiu może być dla nas dobry. Jeśli lubisz śmieszkować, a Twoje historie przykuwają uwagę każdego, może warto spróbować warsztatów improwizacji. A jeśli doskonale potrafisz zorganizować sobie tydzień, może jesteś w stanie nauczyć tego innych albo stworzyć narzędzie, z którym nawet dzieci chaosu zaczną rozpykiwać zadania. Drugim elementem układanki jest analiza tego, co lubimy i chcemy robić. To nie musi być nasza miłość życia. To nie musi być jedna rzecz. Wystarczą czynności, które potrafią wywołać uśmiech na Twojej twarzy. Albo czujesz, że przy nich się relaksujesz. Na przykład oglądanie i dzielenie się fajnymi memami ze znajomymi. Nawet tak trywialna rzecz może doprowadzić Cię do odnalezienia pasji. Może sprawiłoby Ci radość prowadzenie Instagrama z memami własnej roboty? Dziewczyna pracująca w żabce stworzyła konto frogposting zawierający memy dotyczące tej sieci sklepów ratujących tyłki w niedzielę. Natomiast jeśli chcesz powiązać swoją ścieżkę zawodową z pasją, to warto się skupić na ulubionych aktywnościach, które możesz wykorzystać w pracy, włączając w to umiejętności miękkie typu trafne komentarze rzeczywistości. Warto wypisywać nawet największe drobiazgi, bo każdy z nich może być punktem zaczepienia w poszukiwaniu swojej ścieżki. To jest zadanie, które możesz wykonać samodzielnie. Nikt nie musi o nim wiedzieć, więc nic go nie oceni. Ciebie też zachęcam, by nie wartościować swoich preferencji. Po co krytykować pomysły, skoro dopiero je zbierasz? Skorzystaj ze wsparcia albo bądź swoją podporą Przez to, że kojarzymy umiejętności głównie z namacalnymi kompetencjami, nawet nam nie przychodzi do głowy, że nasza zdolność do generowania pomysłów albo bycie doskonałym słuchaczem lub słuchaczką może być w ogóle użyteczna i że możemy wokół niej coś budować. Dlatego jeśli wydaje Ci się, że tak naprawdę to nic szczególnego nie umiesz, to poświęć kilka wieczorów na zastanowienie się, czy na pewno to jest prawda. A jeśli nie możesz niczego wymyślić, to zwróć się po pomoc do swoich bliskich osób. Może Cię zaskoczyć, jakie cechy w Tobie widzą. A jeśli nie masz wokół siebie wspierających ludzi, to zaopiekuj się sobą. Wyłącz krytyczne głosy surowej matki czy toksycznych kolegów z pracy. Jesteś teraz w swojej głowie i tu możesz prowadzić rozważania, których nikt nie wyśmieje ani nie umniejsza. Możesz poddać analizie swoje nawet najbardziej oczywiste cechy. Zastanów się też, co umiesz robić dobrze. Liczy się nawet malowanie paznokci i robienie sernika. Te rzeczy nie dzieją się same. To Ty je robisz. I cechy Twojego charakteru takie jak precyzja czy zauważanie nietypowych połączeń sprawiają, że coś wychodzi Ci fantastycznie. Wiem, że to może Ci się wydawać błahe, ale skoro i tak nie do końca wiesz, co ze sobą zrobić, może jednak warto sięgnąć po kartkę papieru i spisać, co masz do zaoferowania? Inwestycja w siebie I na sam koniec mam dla Ciebie wyświechtany, ale mądry frazes: najpewniejsza inwestycja, która zawsze się zwraca, to w samego/samą siebie. Mimo większości życiowych zawirowań doświadczenia i wiedza z nami zostają! I potrafią się przydać w najmniej spodziewanym momencie. Na przykład drogie szkolenie z reklam na facebooku pomogło mi w zdobyciu pracy. Gdybym nie zaczęła pisać bloga o usuwaniu plam z ubrań, który chciałam zmonetyzować dzięki reklamom, to nie miałabym pojęcia o SEO. I nie odkryłabym, że lubię pisać. Pomysł na monetyzację nie wypalił, ale doświadczenia jak najbardziej zostały. Dzięki pisaniu tekstów na zlecenie na Fiverrze zrozumiałam, że nie chcę tworzyć treści na zamówienie. Gdybym nie zaczęła pisać bloga i nie potrzebowałabym ciekawych grafik do zilustrowania postów, nie natknęłabym się na kolaże. Dzięki podejmowaniu się nowych prac, projektów i nauce wystawiamy się na doświadczenia, które później mogą nam pomóc. Nawet praca jako kelnerka może później sprawić, że obsługa klienta w Twoim sklepie internetowym będzie drugiej strony warto uważać na pułapkę wiecznego doszkalania się. Nauka jest super, o ile później wykorzystujemy wiedzę. Natomiast jeśli w ogóle nie wcielamy jej w życie, tylko wiecznie się uczymy i uczymy, to już wpadamy w pułapkę prokrastynacji. Kupowanie kursów, pobieranie darmowych ebooków czy uczestniczenie w szkoleniach jest łatwiejsze od działania. W teorii jakaś ścieżka może być super, ale dopóki na nią nie wkroczysz, nie będziesz wiedzieć czy jest dla Ciebie. Podsumowanie Podsumowując, poszukiwanie swojej ścieżki jest długim procesem. Raczej nie ukończysz tej misji w jeden wieczór. I niekoniecznie musi ona dać jednoznaczny rezultat. Ale jeśli czujesz, że chcesz znaleźć swoją rzecz, to warto działać, żeby zebrać jak najwięcej doświadczeń i poznać swoje mocne strony. Szkoła i przekonania wpajane przez najbliższych mogą nam przeszkadzać, ale pamiętaj, że kiedy już stajemy się pełnoletni, to my bierzemy odpowiedzialność za to, co zrobimy ze swoim życiem. Temat jest niesamowicie obszerny, można o nim gadać godzinami, więc spodziewaj się jeszcze wielu odcinków z tej serii. A teraz dziękuję za ten wspólnie spędzony czas. Nie karm kaczek chlebem, szoruj cytryny i poświęć w tym tygodniu czas, by się sobą zaopiekować. A jeśli czujesz, że chcesz spróbować kolaży, to zapraszam cię na stronę Ściskam, pa pa!Magda Magda Owsiany Jestem Magda. Chcę pomagać osobom głodnym tworzenia w zdobywaniu umiejętności pomagających im odkrywać i rozwijać pasje, by mogły one odpowiedzieć na pytanie „co chcę robić w życiu?“. Jak wypełniam tę misję? Zerknij na blog i kursy! Prywatnie jestem wielką kociarą, lubię nagrywać filmiki telefonem, mam w sobie wielką ciekawość świata i walczę z uzależnieniem od cukru. Idę jak burza! Bezpłatny newsletter pomagający budować życie na własnych warunkach. Co piątek. Na Twojej skrzynce.

nie wiem czego chcę od życia